Trifox, een op en top Belgische Crash Bandicoot Hommage.
Review
Met zo’n intro kan je al wel verwachten wat ik voorgeschoteld kreeg. Een game door Glowfish Interactive die gemaakt is in België & gesteund door Cronos Interactive & het VAF. Wat de facto dus al een patriottistisch streepje voor krijgt.
Toegegeven, paar maand geleden kreeg ik de beta in mijn mailbox, met een groot tijdstekort had ik vlug eerste 2 levels doorgespeeld.
Het werd wel snel duidelijk waar het kleine team de kaas is gaan halen voor de basis van hun game, maar duidelijk wel met hun eigen twist. Genoeg om me tussen de soep en de patatten even te entertainen, maar ik had nog niet bepaald zin in meer, dus bleef met een leeg gevoel achter.
Ik miste vooral de band met de main protagonist, ook al pretendeert het spel niet alsof het een epische storyline gaat neerzetten, toch miste er iets. Wat uiteindelijk een van de weinige minpunten bleek van de game. Het feit dat de main character zijn animaties nogal houterig aanvoelen en evengoed een NPC kon zijn, waren dan ook de dingen waardoor ik lichtjes afgehaakt ben vorige keer.
Maar, er is een grote maar, er is toch is het iets dat in mijn achterhoofd is blijven spelen. Waarschijnlijk het feit dat ik keihard de Belgische markt wil steunen, en dat ik toch redelijk positieve reviews zag passeren, zorgde ervoor dat ik op een druilerige zaterdagmorgen mijn Steamdeck op pakte & TriFox de volledige versie installeerde.
Daar heb ik, en dat wil ik dan ook bewijzen met het neerpennen van deze tekst, zeker geen spijt van. De eerste 2-3 levels voelden bijzonder vertrouwd aan, ruimte na ruimte doorlopen, al twinstick shootend losgaan op (nogal) bland enemies, het voelt een beetje als een isometric versie aan van de eerste levels van Crash Bandicoot.
De levels zijn vrij begeleidend, je volgt lineair gewijs 1 main path maar als je avontuurlijk genoeg bent en al wat comfortabel bent met platforming kan je ook hidden gems vinden, alle doosjes & vaasjes in je weg kapot gaan maken voor extra coins om je skills te upgraden.
Ik heb dan ook mijn playthrough doorgaan als “Mage”, een van de 3 classes die je kon kiezen in de eerste levels. Ik heb dan ook nooit de moeite gedaan om te wisselen of te gaan dabbelen bij de andere classes hun skills. Heb de skilltree van de Mage gecomplete (hoera Achievement!), want die voelde het meest vertrouwd aan. Dat ik niet van elke skill het nut snapte zal dan vooral aan ieder zijn speelstijl liggen, en dat kan ik dan wel waarderen. Het voelde wel echt aan alsof ze je daarin loslieten, met een klein fluisterend stemmetje in je oor “zoek het maar uit”.
Dat de puzzels en platforming ook verbeteren in de komende levels kwam als een godblessing. Want na die eerste 2 levels dacht ik “nuja, ik snap het, maar ik verwacht precies iets meer”.
Gelukkig was mijn nieuwsgierigheid baas, en zette ik door, want die spark was zich op de achtergrond zachtjes aan het voorbereiden om zich te ontpoppen. Die spark liep plotseling als een lopend vuurtje door mijn gedachten eens ik wereld 2 inlaadde en out of nowhere in een railshooter zat, en in volledige getimede platforming levels. Puzzels waar je door opkomend water de klok voelt tikken terwijl je probeert te dashen over elk platform -uiteraard wel elk vaasje even in elkaar tikken- en je je weg zoekt uit een schacht.
En dat was toen ik volledig hooked was, de klik had ik al gemaakt, de game zou uitgespeeld worden. De challenge werd dan ook per level een pak hoger, waar je echt je skills goed moest leren timen, de juiste skills gebruiken tegen de juiste enemies, die ook helemaal niet zo gemakkelijk waren als ik had verwacht. Met af en toe een bijzonder leuke puzzel, platformend stuk, baande ik me huppelend door het spel. Met een leuke nostalgische blik tik ik dit dan ook neer. Want ik zie mijzelf ook terug zitten als 10 jarige aan de mini-crt gekluisterd om Crash Bandicoot uit te spelen.
De laatste bazen zijn dan ook pittige gevechten waar ik toegegeven een paar retries voor nodig heb gehad. Met dan de kers op de taart het laatste level, waar ik nog niets van wil spoilen, die me volledig verraste met de unieke gameplay, en die gewoon echt plezierig was. Kan ik dan ook niet anders dan trots zijn op wat is neergezet. Heeft het zijn flaws? Zeker. Maar dat betekent niet dat ik mij niet heb geamuseerd, en dus deze game volledig kan aanraden, en zeker zijn centjes waard zijn.
En ik denk met aan paar kleine patches dit alleen maar beter kan worden. Dingen zoals het feit dat het voelt alsof je niet echt damage aan het doen bent, ik bedoel daarmee dat jij als karakter precies de damage niet doet, er komen wel projectielen uit “jouw gun”, maar het voelt precies niet echt. Een soort screen-shake of trilling en dergelijke zou al veel oplossen. Nu is het gewoon een health bar die je naar beneden ziet gaan.
Met de paar verwaarloosbare framedrops die ik had op de Steamdeck was het daar bovenop ook een top ervaring.
Bij deze, een 7.8/10, en dat is, als je mij kent, zeker niet min. Kort maar krachtige game, met zijn eigen flaws. Maar de nostalgische saus van Crash, en de verrassend veel uniekere levels & leuke puzzels. Aanrader!
J.